Nature Morte
Met de natuur en de cyclus van het leven dringt onvermijdelijk de gedachte van de dood binnen. Ze is indringend aanwezig, maar treed zelden als een dreiging op. 'Nature morte', de tentoonstelling die Mark Cloet in 1995 voor de Campo Santo kapel in Gent realiseerde bestond uit stillevens, gedenktekens als grafmonumenten, die overpeinzingen over de dood, de sterfelijkheid en het leven oproepen. Op massieve blokken Belgische blauwe hardsteen, rudimentair maar nauwkeurig gekapt, liggen bronzen takken. De materie laat zich niet meteen identificeren als brons. De takken lijken versteend en behouden toch de broosheid van het dode hout. De sobere, sterke structuren zijn tegelijkertijd een vanzelfsprekende en bevreemdende combinatie van twee elementen uit de natuur.
Mark Cloet heeft altijd een grote eerbied voor de aard van de materialen. Een zonnebloem, takken, een stoel worden direct in brons gegoten. Hij respecteert de giethuid van het brons, met de witte neerslag van de verbrande as die in de moule achterbleef. Deze werkwijze houdt zowel vernietigen als vereeuwigen in. Het brons blijft bruut, eerlijk en ongepolijst. Aanvoer- en ontluchtingskanalen worden niet altijd afgeslepen. Achter het woordt 'Melancolia' in brons zit een hele constructie van gietkanalen, die het beeld naar de toeschouwer wentelt. Het woord is, met alle mijmeringen omtrent de betekenis, ook pure materie geworden. Het wordt een bijna abstract gegeven, waarbij de toeschouwer kan voortbouwen aan zingeving.
Christine Vuegen